امام خمینی در خطاب به فرزندشان ، مرحوم حاج احمد ، نوشته اند :

پسرم ! همت کن و از هوای نفسانیه – که حد و حصر ندارد – بکاه و از خدای متعال (جل و علا) استمداد کن که بی مدد او ، کسی به جایی نرود . نماز ، این معراج عارفان و سفر عاشقان راه و وصول به این مقصد است .

اگر توفیق یابی و یابیم به تحقق یک رکعت آن و مشاهده انوار مکنون در آن و اسرار مرموز آن ،ولو به قدرت طاقت خویش ، شمه ای از مقصد و مقصود اولیای خدا را استشمام نموده ایم و دورنمایی از صلاةمعراج سید انبیا و عرفا (عیله و علی آله الصلاه و السلام) را مشاهده کرده ایم ، که خداوند منان ما و شما را به این نعمت بزرگ ، منت نهد .

راه ، بس دور است و بسیار خطر ناک و محتاج به زاد و راحله فراوان : و زاد امثال من ، یا هیچ است ،یا بسیار اندک مگر لطف دوست (جل و علا) شامل شود و دستگیری کند . . .

وچه زیبا و با اطمینان ، بعد از این همه تقیّد نماز و عبادت ، این بزرگ مرد عرصه بندگی وصیت نامه خود می فرموده اند :

با دلی آرام و قبلی مطئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل از خدمت خواهران و برداران مرخص و بسوی جایگاه ابدی سفر می کنم

منبع : وصیت نامه امام خمینی